tot slot,.....

Al een paar dagen zijn we niet meer te vinden in het CDTC ( Curaçao Dolfin Therapy & Research Center ). Evi is klaar met haar therapie en we hebben al wat (fijne) mensen naar huis zien vertrekken. Ook onze tijd komt er aan. Nog drie volle dagen en dan is het over met de pret en wacht er een KLM toestel op ons, om ons over de Atlantische Oceaan te vliegen.

Wat heeft het allemaal gebracht ??

In het begin van onze vakantie is het altijd wennen om ineens 24 uur bij elkaar op de lip te zitten. Iedereen moet wennen aan de situatie, de omgeving, ander klimaat en dat loopt bij ons niet altijd gelijk gesmeerd. Kinderen hebben hun eigen ritme, als ouders heb je je bezigheden en nu is dat ineens gebundeld onder één dak en dat allemaal bij elkaar. En ineens vindt iedereen zijn draai en zijn we een team.

We hebben diverse workshops gevolgd die we tijdens deze vakantie consequent zijn gaan toepassen. En ik moet eerlijkheidhalve toegeven dat dàt de nodige energie kost, maar het werpt gelijk zijn vruchten af.

Ook is er tijd ( heel veel tijd ) om te genieten van je gezin. Evi die nog geen zwemdiploma heeft, heeft hier ( wèl onder ons toezicht ) zonder kurkjes gezwommen. Inès die niet wist hoe je moest snorkelen, heeft aan mijn hand honderden meters met mij gesnorkeld en de mooiste vissen gezien. Vooral deze qualitytime voor de kids levert zoveel op. Natuurlijk was er ook nog het miep-piep gedrag, maar over het algemeen zagen we alleen maar blije en dankbare snoetjes. Als je kinderen je spontaan knuffelen, blij zijn dat je er bent en keihard willen keten vlak voor ze naar bed moeten, dan heb je het als ouders toch goed voor elkaar ??

Elke morgen stonden ze vóór zessen naast ons bed met een gezicht om er weer iets van de dag te maken. Klaar voor plezier, klaar voor fun, klaar voor therapie.

Mede door de fijne energie die hier rondom het dolfijncenter heerst, onze lokale vrienden Vivian en John en daarnaast speciaal overgevlogen van Paramaribo,  Marloes ( individueel begeleidster van Evi in Nederland met partner Henri  ) en Simone ( zus van Caroline ) en Carlo hebben veel mooie momenten opgebracht.

Ook al heb je hier een super klimaat, wij beseffen maar al te goed dat het niet een zon,- strandvakantie is geweest, zoals we dat altijd in Estepona ( Spanje ) waren gewend. Twee weken lang moest je hier vol aan de bak om op uur en tijd je therapie en workshops volgen. In drie weken tijd zijn we dan ook maar drie keer later dan 22:00 naar bed gegaan. Je bent hier om 20:30 totaal gesloopt. Niet alléén de zon, zee en wind, maar vooral de indrukken, de intensiteit van de therapie en je “huiswerk”.

Dit is ook een beetje het einde van ons blog, waarmee we jullie de afgelopen drie weken op de hoogte hebben gehouden.

Wij danken dan ook iedereen die hier een steen(tje) aan heeft bijgedragen, mede dankzij jullie gaan wij met een schat aan ervaring over een aantal dagen weer terug naar Nederland.

Geweldig ook hoe de klas van Evi ( groep 3 ) via een digibord lieten zien wat Evi hier allemaal ervaart. Kortom, woorden schieten ons tekort en dragen iedereen hierbij een heel warm hart toe.

Iedereen bedankt voor alle positieve reacties die we tijdens deze unieke ervaring hebben mogen ontvangen,

Evi,

Mooi, bijzonder, anders dan anderen,

het ging in het begin wat moeizaam, maar je hebt ons geraakt.

Je wilskracht, enthousiasme, je eigen wijze ( eigenwijs ) maar vooral je lach.

Dat eigenwijze zonnebrilletje, Lisette, en Nubia,

jij hebt ons gelukstraantjes gegeven, jij spiegelde ons jouw plezier.

Elke kus die jij aan de dolfijnen gaf, was er een uit je ziel.

Evi, wij zijn blij dat je onze dochter bent,.......

 Dag mooi Curaçao, tot de volgende keer !! 

Richard, Caroline, Evi en Inès 

Tot ziens in 2016?!

Bij het opstaan had ik er al een beetje buikpijn van. De laatste therapiesessie was nu toch echt aangebroken. We hadden het er allemaal best even moeilijk mee. Wij, de ouders van Job en Finn en de ouders van Ties en Stef. We hebben twee weken intensief samen beleefd en van de vorderingen van elkaars kinderen genoten. 

Ook Evi bleek uit haar doen. Ze had tijdens het werken binnen gehuild en ik zag haar met een bedrukt gezichtje richting het dock lopen. Eenmaal bij Kanoa in het water was alles vergeten en straalde ze weer. Samen hebben ze volop gespeeld en er werd door Evi opnieuw naar hartenlust gekust met Kanoa. Toen de tijd erop zat, nam Evi uitbundig afscheid van Kanoa. De hele weg terug van het dock tot de douches bleef ze zwaaien. Dat was het dan….

Zoals gewoonlijk deed Lisette haar verslag. Normaal gesproken moest Evi aan het einde van elke sessie met Vicky mee naar binnen om de spullen op te ruimen. Dat ging niet altijd van harte ;-S. Omdat het de laatste keer was hadden ze afgesproken dat Evi niet hoefde op te ruimen. Tot onze verbazing nam ze nu zelf het initiatief en ruimde keurig alles op :-D. Dolenthousiast kwam ze terug met een cadeautje: de dvd met de film van Evi’s therapie, gemaakt door het CDTC, en een CD met alle foto’s. De mooiste foto uitgeprint in een lijstje. En daar was de brok in mijn keel.

Intussen was Inès ook terug van haar laatste “schooldag”. Ze hadden pannenkoeken gebakken en samen gegeten. “Mama, ik wil hier blijven!” zei ze. Ze had haar favoriete loom-enkelbandje met dolfijnbedeltje aan juf Gabriëlla gegeven.

En toen was toch echt het moment aangebroken om afscheid te nemen. Bij de eerste knuffels kwamen ook de tranen. Wat een heerlijke tijd was het. We hebben zoveel warmte, begrip, rust, betrokkenheid, hartelijkheid, vrolijkheid, deskundigheid en liefde ervaren. We zijn ons bij het CDTC echt thuis gaan voelen. Zo jammer dat hier voor nu een eind aan is gekomen. Maar wat hebben we veel geleerd en wat zijn we veel prachtig mooie ervaringen rijker geworden. Daar zijn we enorm dankbaar voor.

Gelukkig mogen we de toegangspas tot het terrein nog een paar dagen houden. Zo kunnen we de komende week toch nog even binnenwippen om een praatje te maken. En een optie te nemen voor een volgende sessie in 2016 misschien….. 

Iets over Curaçao,..

Als je ooit besluit naar dit hilarisch eiland te gaan verwacht dan niet dezelfde levensstijl als die wij in Nederland hanteren. We spreken dan wel dezelfde taal, maar hier gaat het nu net even wat anders.

In Spanje heb je mañana en hier gaat dat bijna op dezelfde wijze.

Je hoeft niet tegen een monteur te zeggen dat hij een lamp scheef heeft opgehangen, want hij doet het toch ? Je hoeft niet tegen een Mc Donalds medewerkster te zeggen dat je een broodje sla hebt ontvangen i.p.v. een broodje hamburger, want je hebt toch eten ? Dat je een afspraak hebt om 10:00 en om 17:00 staat hij voor je deur, want hij is er toch ?? Het is gewoon goed dat je je in de cultuur verdiept. Mensen die ons op voorhand al zeiden, mensen van Curaçao hebben de pik op Nederlanders. Wat je hier spiegelt, krijg je terug. Vriendelijkheid kost ook hier geen geld. Het land van gekko’s en leguanen, dolfijnen, passaatwinden, zee en strand, arm of rijk, een eiland waar men buiten leeft.

Men is hier gek op oranje, onze eerste koningsdag werd hier gewoon op 30 april gevierd, want ja,…die vrije dag was nu eenmaal gepland. Koningsdag is hier ècht een feestdag. Kijk naar het EK, WK of tijdens een bezoek van ons koningspaar,…. Die gasten gaan helemaal uit hun bol. Heel veel auto’s zijn net zoals bij ons in Nederland versiert met iets van oranje.

Spreek ook een prijs af als je van een taxi gebruik maakt. Wij betaalden voor een taxirit naar Willemstad heen 90 gulden ( 36 eur ) en dezelfde rit terug 26 gulden, 10 eur 50 dus.

Curaçao is in tegenstelling tot andere landen niet zo van het afdingen. Maar er heerst hier dan ook geen gierigheid. Eén banaan, of één klein broodje kopen bestaat niet, dat krijg je gewoon.

Zet hier een schaaltje krokante chips of toast op tafel en binnen een half uur is het taai.

Ik ben hier nog lang niet uitgekeken,…

Verrassing!

Vandaag mochten we weer op het dock kijken. Dat is al een feest op zich, maar we hadden dit keer nog een extra verrassing voor Evi in petto ….

Marloes, Evi’s begeleider op school en haar grote steun en toeverlaat, is op vakantie in Suriname. Ze is voor enkele dagen naar Curaçao gekomen om onder andere een therapiesessie van Evi bij te kunnen wonen. Hoe bijzonder is dat!!!!
We kunnen in woord en beeld onvoldoende uitdrukken wat deze therapie met Evi en met ons doet. Dat moet je ervaren. En Marloes gaat het meemaken.

Toen Marloes en Henri bij ons appartement arriveerden, stond Evi even raar te kijken. De setting Marloes op Curaçao bracht haar enigszins in verwarring. Dat duurde echter niet lang en algauw week Evi niet meer van haar zijde. Marloes mocht zelfs het eerste therapiegedeelte in de oefenruimte bijwonen. Zo kon ze het maximale aan informatie uit de sessie halen om straks ook op school toe te passen.

Evi zwom vandaag met Kanoa en later kwam daar Chabelita nog bij. Opnieuw de luxe van twee dolfijnen dus. Evi, die nu heel vertrouwd is in het water tussen de dolfijnen, heeft volop genoten van haar lieve maatjes. En wij van haar!!

 Na afloop van de sessie heeft Lisette ons verslag uitgebracht. Meervoudige opdrachtjes en voorzetsels (op, in, onder, naast) zijn nog lastig voor Evi. Dit wordt een belangrijk item om thuis mee aan de slag te gaan.  

Hierna was het wachten op Inès, die vol trots haar zelfgemaakte knutselwerkjes kwam showen.

We hebben lekker samen geluncht op het strand bij Hemingway en zijn de rest van de middag gezellig gaan zwemmen. Eerst in zee, later in het zwembad. 

Evi greep haar kans om even lekker met Marloes te kroelen op een ligbedje. Ze vertelden elkaar het spannende verhaal van Roodkapje die met het vliegtuig ging en cakejes met aardbeien meenam. Zonder slagroom, want die lust Evi niet ;-D.

Morgen dan de allerlaatste therapiedag. Het wordt zeker een emotioneel afscheid. We zullen de letterlijke, maar vooral de figuurlijke warmte, de hartelijkheid en de liefde die we hier hebben ervaren, serieus missen. Maar naast de flinke ontwikkelingsstap die Evi hier doorgemaakt heeft, nemen we een onvergetelijke herinnering mee terug. En dat is de allerbeste motivator om alles in het werk te stellen om hier in 2016 weer te kunnen zijn. Dus mocht iemand nog mobiele telefoons over hebben ..... ;-)

Ps.

Lieve vriendjes en vriendinnetjes van groep 3A, bedankt voor jullie superleuke filmpje. Evi  werd er helemaal blij van. En wij ook!

Laatste week,......

Het was gisteren weer een dolle boel in de pool. Nubia had weer haar kuren. Voordat we met Evi naar het dock gingen zei Tamara nog,…Nubia is goed gehumeurd. Dus het zal wel goed komen.

Niet dus, wat er gebeurde, niemand wist het, maar het was weer één chaos in het bad. Nubia was alle dolfijnen weer flink aan het treiteren en moeder Bonnie deed vrolijk mee. Het kostte de dolfijntrainsters en de hoofdtrainer heel veel moeite om alle dolfijnen te groeperen en apart te zetten. Kijk, het blijven dieren en dan is het best leuk om te zien hoe men met man ( vrouw ) en macht toch Nubia en Bonnie kunnen scheiden van de groep. Kanoa bleef in de pool en daar heeft Evi de hele sessie verder mee getraind. Evi zei onderweg ineens : Papa, we-zijn-het-pasje-vergeten. En dat sprak ze super duidelijk uit. Weer een verbetering. Lisette is dan ook erg tevreden, al moest er bij Evi een paar keer flink de rem op, omdat ze zelf de regie in handen wilde nemen. En dat komt dat ze zich super comfortabel voelt in het water.

De training liep goed en je zag een flinke dosis durf bij Evi.

Als je op Curaçao bent valt het je op dat heel veel huizen verrassend fel gekleurd zijn. Van geel, groen tot zelfs roze. Niet dat de lokale bevolking dit nu zelf verzonnen heeft, integendeel.

Anno1900 was er hier op een eiland een gouverneur die in de plaatselijke grondwet een regel had aangepast. Alle huizen op Curaçao waren net zoals in veel andere zonnige landen allemaal wit geschilderd. Dit deed volgens de gouverneur pijn aan je ogen, dus moest iedere bewoner daar iets aan doen. Wat velen bewoners pas veel later realiseerde was niet het witte straatbeeld wat de gouverneur stoorde, maar dat deze gouverneur aandelen had in de plaatselijke verffabriek. Ook weer zo’n super hilarisch verhaal.

Deze morgen een wandeling gemaakt naar de hel van Curaçao.  De staatsgevangenis Bon Futuro. Echt op nog geen 10 minuten lopen, midden in de wildernis, bots je op een mega hekwerk, prikkeldraad en hoge muren. Heel indrukwekkend om te zien. 

Halverwege mijn tocht kreeg ik een lekker buitje over me heen. Ik kon schuilen in een van de koelkasten die daar gewoon gedumpt worden, maar daar was ik iets te breed voor. Dus ik was alleen maar mijn fotocamera en Iphone aan het beschermen tegen de regen. Ja, en dan zijn die druppels gewoon warm,…..

We beseffen ineens dat we nu met onze laatste week bezig zijn. Inès heeft de smaak met snorkelen goed te pakken en ik voel de bui al hangen,…..dat wordt weer heel veel snorkelen.

Geweldig om te zien hoe Inès reageert in een school vissen ( ècht honderdduizenden kleine visjes ) en zwemt zelfs grote vissen achterna,…

Sluipend naar het einde,

Vandaag de zevende therapiedag voor Evi. Na zeven dagen kan je al een beetje inschatten hoe de sfeer is in de pool zal zijn. Als de dolfijnen rechtstreeks aansluiten aan het dock, heb je een relaxte training, gebeurt dit niet dan is er veel meer beweging van de dolfijn trainers. Zo ook vandaag. Nubia had weer haar kuren en liet zich zogen onder water. Niet bevorderlijk voor de therapie, maar wel geweldig om te zien. Het water is hier helder genoeg om dat goed te kunnen waarnemen. Gelukkig hebben ze voor Evi twee dolfijnen ingezet, dus de therapie voor Evi leed er niet onder. Over het algemeen zie je nu hoe de structuur van een training eruit ziet en komen vaste oefeningen steeds weer terug. Dat is mooi, want dan weet je ook precies wanneer je je camera stand-by moet houden.

Vandaag was het dus rumoerig in de poel en daarom leek het de trainers beter om Evi niet alleen te laten zwemmen, want er werd hier en daar behoorlijk wat gestoeid. Evi doet het erg goed. Zo hebben wij ook geleerd dat o.a. trampoline springen ertoe bij kan dragen dat Evi haar klankvormen beter kan uitspreken. De uitspraak van de letter K wordt o.a. met een combinatiespel enorm onder de aandacht gebracht en het werkt. Voor jullie beleving,….. Evi staat op een trampoline, gooit met een dobbelsteen een aantal ogen en het aantal ogen vertelt hoeveel keer Evi mag springen en tegelijk hoe vaak zij hierbij een woord met een K mag uitspreken. ( deze staan op een kaartje die Evi ontvangt ) Op het moment dat ze de K weer uitspreekt voor een T wordt ze hierop direct gecorrigeerd.

Alles gebeurt hier met ongelofelijk veel geduld en vakmanschap.

Twee uur training per dag heeft ervoor gezorgd dat Evi een hele grote ontwikkelingssprong heeft gemaakt. We zijn er nu ook een beetje achter dat Evi’s gebrabbel tussen alle goed verstaande woorden door, een door haar zelf bedachte “opvulling” is. Zij hoort ons praten en dat doet zij na, terwijl de therapeuten aangeven dat het ook met korte zinnen mag.

Als Evi communiceert en je de goed verstaanbare woorden eruit haalt, weet je in principe al waar Evi het over heeft. Dus daar ligt weer een aandachtspuntje. En zo stiekem gaan we met nog 3 therapie dagen te gaan richting het einde van deze, soms niet te bevatten therapie.

Je leert dat een dolfijn het enige zoogdier is, die altijd oogcontact maakt, jou volgt in je beweging, jou kan aanvoelen, belonen, helpen, en nog heel veel meer. Er gebeuren hier dingen die zelfs dolfijntrainers niet kunnen verwoorden. Wij zijn bevoorrecht en mochten van heel dichtbij genieten van deze ongelofelijk mooie wezens. Nu snap ik ook waarom een dolfijn vaak als lievelingsdier betiteld wordt. Ik heb één focus,…… over twee jaar staan wij hier weer !! 

En Inès ,…tja die heeft hier de tijd van haar leven. Die wordt zo zwart als een kachel, want ze sjouwt van hot naar haar. Je ziet haar haartjes blonder worden en die is ook de hele dag in beweging. We zeggen wel eens dat Evi geen aan,- en uitknop heeft, maar dit is er ook eentje. Inès doet haar eigen ding maar geniet ook van de één op één aandacht die wij haar geven. Ze zal met geen seconde zeuren wat Evi allemaal wèl doet,…..Inès geniet op haar manier. Dat is haar kwaliteit. Er gaat geen dag voorbij dat ze niet naar elkaar vragen, waar is Evi,..of waar is Inès………..

Werk aan de winkel

 En na een spannende voetbalzondag startte de tweede therapieweek vandaag met een workshop over de dolfijnen. Dolfijntrainer Anouk deed een boeiend relaas over de historie en de evolutie van de dolfijn en over hun bijzondere vaardigheden, waarvan de sonar de belangrijkste is. Met behulp van de sonar kan de dolfijn onder water ‘zien’ zonder zijn ogen te gebruiken. En als een soort echoscopie kunnen ze er blijkbaar ook disfuncties in een menselijk lichaam mee opsporen. Tijdens de therapiesessies zoals met Evi, is het vooral het rustgevende en plezierige contact met de dolfijn, dat als motivator/beloning voor het kind wordt gezien. Anouk sloot haar verhaal af met de opmerking dat ze de indruk hebben dat er veel meer gebeurt, maar dat ze dat niet kunnen verklaren. Dat gevoel deel ik met hen…

Elke dolfijn heeft een eigen karakter. Zo vertelde Anouk dat Pepito een hele ervaren therapiedolfijn is en de meest rustige. Nubia is nog jong en speels en bruist van vrolijkheid.  Bijzonder is dat ik tijdens de family swim ook echt heel blij en vrolijk werd van Nubia.

Ik herinner me nog dat ik tegen haar zei: “ik vind jou zóóó ontzettend lief en vrolijk!” en gaf haar toen een dikke kus.

De workshop over de dolfijnen is één van de 4 workshops die Richard en ik hier volgen. Zo was er ook één over ‘belonen en bekrachtigen’ door een psycholoog en één over ‘sensorische integratietherapie’ door een fysiotherapeut en woensdag volg ik er nog een één over ‘ontspanningsoefeningen bij stress’. Geen overbodige luxe voor mij ;-).

Gedurende ons verblijf hier oefenen we hard met de tips en de geleerde technieken om ongewenst gedrag af te leren. Rich en ik proberen elkaar hierin te steunen door ons zelfbedachte codewoord “dolfijn” te roepen als we zien dat de ander in een oude valkuil dreigt te stappen. Nu de kinderen snel moe zijn van de warmte, het vele zwemmen en alle indrukken, kunnen we onze lol op en is er meer dan voldoende oefenmateriaal. Werk aan de winkel!

De sessie van vandaag verliep heel ontspannen en vrolijk. Evi leek met haar recalcitrante been uit bed gestapt vanmorgen, maar tijdens de therapie was de jongedame opvallend enthousiast en uiterst gemotiveerd. Waar ze vorige week zich in het water nog vastklampte aan Lisette, wilde ze vandaag zowaar af en toe alleen zwemmen met Nubia en Kanoa! Ze nam ook alle initiatief als het ging om de spelletjes die ze met Nubia wilde doen. Heerlijk om te zien hoe Evi hierin is gegroeid de afgelopen week. Hoogtepunt was wel dat Evi een knuffel kreeg van Nubia en zich door haar uit het water liet tillen!

Superfijn ook om dit te mogen delen met onze lieve vriendin Viviane, die samen met ons de therapiesessie vandaag heeft bijgewoond. Net als wij de eerste keer, was ook zij geëmotioneerd en diep onder de indruk. And yet there is more to come!!

We hebben de dag afgesloten met een heerlijke ontspannen boottocht, waarbij de meeste therapiegezinnen aanwezig waren. Ieder met zijn eigen sores, zonder daar ook maar met een woord over te reppen. Alleen maar genieten van zon, zee, wind, elkaar en al het moois dat ons is gegeven.